دیدگاه میرحسین درباره‌ی «الله اکبر» گفتن شبانه

پارسال، دقیقا در چنین ایامی، فراخوان گروهی از فعالان جنبش سبز و برخی رسانه های سبز برای سردادن ندای الله اکبر با استقبال مناسبی مواجهه شد. از طریق دوستان سایت کلمه خبردار شدم که میرحسین با شنیدن این بانگ خوشحال شده و خواهان تشکر از «کسانی که با ایجاد این موج خطرهایی بسیاری را به جان خریده بودند» شده بود. میر حسین در پیغام خود به کلمه گفته بود: «موج تکبیر شب گذشته اهمیت زیادی دارد و نشانه‌ی سرزندگی جنبش علی‌رغم همه‌ی فشار‌ها و زندانی‌کردن‌ها است… جا دارد دوستان به این مساله بیشتر بپردازند…. این رویداد به تنهایی بسیاری از تبلیغات را در مورد تمام شدن جنبش از بین برد و می‌توان تصور کرد که باعث یاس و عصبانیت اقتدارگرایان شده باشد…»

فردای آن روز، در پاسخ به شادی میرحسین، یادداشتی را در کلمه منتشر کردم که در آغاز آن تلویحاً به پیام میرحسین اشاره کرده و نوشته بودم «برای میرحسین؛ که این بانگ را زنده می‌خواهد و برای همراهانی که بانگ الله اکبر سردادند.»
در بخشی از آن یادداشت، با یادآوری سهمِ «بانگ الله اکبر» در پیروزی انقلاب اسلامی، آمده بود:

… اگر قرار باشد از مشهور‌ترین و معروف‌ترین و موثر‌ترین شعارهای این جنبش مردمی نامی به میان آید، به نحوی که هویت دینی آن را نشان دهد و ماهیت ضد خشونت آن را به خوبی معرفی کند، باید به شعار «الله اکبر» پرداخت. شعار «الله اکبر»، از طرفی «هویت دینی» جنبش را معرفی می‌کند، و از طرفی دیگر اشاره‌ای گویا به ماهیت «استبداد ستیز» یک جنبش است. «الله اکبر» آن چنان به بزرگی خداوند تصریح دارد و آن چنان او را از همه چیز و همه کس بزرگ‌تر می‌خواند، که نمی‌شود آن را باور داشت و به «بندگی خدا معترف نبود». الله اکبر، نه تنها بانگ وجود الله و بزرگی اوست که «پیام جاودانی و مکرر خاتم پیامبران است» تا دیگر «کسی ادعای خدایی نکند» و بر جایگاه خدایگان ننشیند. الله اکبر، «ندای بت شکنی دائم اسلام» است. ندایی که گواهی می‌دهد اسلام تکبر را بر نمی‌تابد و استبداد را از خود می‌راند. شعار الله اکبر، «دعای بندگی» است و مگر می‌شنود آن را شنید و در مقابل وجود اکبر و اعظم، احساس کوچکی نکرد و به مقام بندگی معترف نشد؟ از طرفی دیگر، شعار الله اکبر، «ماهیت ضد خشونت» یک جنبش را هم نشان می‌دهد. جنبشی که در مقابل زندان و گلوله و خشم و دستگیری و خشونت و شکنجه و اسارت به سردادن «یک شعار فراگیر و انسانی» بسنده می‌کند و به «کلامی و شعاری»، خشونت ورزان را به تسلیم فرا می‌خواند، معلوم است که یک جنبش مسالمت آمیز است و از خشونت پرهیز دارد. جنبشی که برای سردادن این شعار، حتی «از کف خیابان به پشت بام‌ها» می‌رود، معلوم است که به کمترین خشونت هم راضی نیست و حتی مخالفان و «دشمنان خود را هم خون ریز و خشن نمی‌خواهد»…..

امروز که این یادداشت را می‌نویسم، حدودا یک سال از آن پیام گذشته است. این بار میرمان را ربوده‌اند تا مبادا در آستانهٔ روز قدس، پیام موسوی خواب فرعونی آنان را آشفته سازد. آرزو می‌کنم این بار نیز بانگ الله اکبر مردمان شهر آنچنان رسا و بلند به گوش برسد که میرحسین و شیخ مهدی محصور نیز آن را بشنوند، تا فرعونیان بدانند که یاد و پیام آن‌ها را نمی‌توان در حصر کشید.